درد من

در ستایش آن زیبایی مهیب؛ که آدم بترسد حتی یک قدم نزدیک تر شود اما دل به دریای بلا بزند، برود جلوتر و یکباره بسوزد. درد من...

پیش‌تر چهار تا دوست داشتم که می‌شد از دردهای مشترک باهاشان حرف بزنم. حالا چهار تا دوستم سر جایشان‌ اند ولی دردمان دیگر مشترک نیست؛ فلذا می‌خواهم بگویم دوست خوب غنیمت است ولی دوست خوبی که با تو همدرد باشد، می‌تواند باعث شود در سکوت و تنهایی‌ات خفه نشوی.

درد من...

خوشا شما، خوشا شما، اگر هر صبح با ضربان قلبتان بیدار می شوید. من؟ من به سختی به قلبم یادآوری می کنم که هنوز زنده است. نمی تپد. تپیدنش را از خاطر برده. می گوید برای چه، برای که، بتپم!؟ راست می گوید.

درد من...

یکی از خدمه پرواز با ذکرشماری فلزی! و انگشتی در ورودی هواپیما ایستاده بود و مسافرینی که از پله های هواپیما بالا می آمدند را بدین وسیله می شمرد. به من که رسید با صدایی که به وضوح قابل شنیدن بود و نگاهی به ذکرشمار، ۱۵۷ را زمزمه کرد. به رسم علاقه خدا خدا می کردم صندلی ام کنار پنجره باشد. تقریباً همه سوار بودند و به محل معین که رسیدم متوجه شدم این اتفاق رخ نمی دهد.درب هواپیما بسته می شود و همه منتظر اعلام شرایط پرواز از سوی خلبان می مانند: «مسافرین عزیز سلام. کاپیتان جهانداری هستم خلبان پرواز شماره ۴۱۱۱ هواپیمایی زاگرس همراه با گروه پروازی به شما خوش آمد می گوییم. ان شاء الله تا دقایقی دیگر فرودگاه شهید هاشمی نژاد مشهد را به مقصد فرودگاه شهید دستغیب شیراز ترک خواهیم کرد...» با شنیدن صدای خلبان تقریباً همه با تعجب به هم نگاه می کنند. با آقای بغل دستی ام چشم در چشم می شویم که می گوید «خدا رحم کند». و بعد هندزفری در گوش از لحظه حرکت و کنده شده هواپیما از زمین تا فاصله گرفتنش و ریز و ریزتر شدن شهر فیلمبرداری می کند... آسمان شهرها در لابلای ابرها بسیار دیدنی بود و او همچنان سخت مشغول فیلم گرفتن..«نشاط جهانداری» خلبان این پرواز ما-متولد ۱۳۶۸- تنها خلبان زن ایرانی است که گفته می شود در سن ۲۸ سالگی توانست به درجه کاپیتانی هواپیمای مک دانل داگلاس ام دی ۸۰ برسد. شایان ذکر است که وی همچنین توانست برای نخستین بار در صنعت هواپیمایی ایران، کاپیتانی و هدایت هواپیما با دو خلبان زن را برعهده بگیرد! برکسی پوشیده نیست که خلبان شدن شرایط بسیار خاصی دارد. اینکه زنان در رشته های مختلف پیشرفت می کنند و به مراتب عالی می رسند، نخست از توانمندی و استعدادشان حکایت دارد و سپس نشان می دهد هیج عاملی نمی تواند درد من...

انگار از لحظه ی تولدم در حال سقوط بوده ام. حالا شتاب نزدیک شدن به زمین را حس می کنم. بوی متلاشی شدن ذرات تنم پیش پیش به مشامم می رسد. می شد زندگی صعودی باشد. پرواز، بالا پریدن و اوج گرفتن. هیچ وقت بالا نرفتم.

لازم شد برای هزارمین بار این جمله ی سیلویا پلات را به خودم یادآوری کنم: «هنوز خودم را شلاق می زنم که جلو بروم و به بالا. در این دنیایی که به دور خودش می چرخد کسی چه می داند بالا کجاست؟»

درد من...

چند روز است که در هرشیفت یکی دو مورد حریق خودرو گزارش می شود. خودروهای اغلب نو که طعمه حریق می شوند و آه و فریاد صاحبانشان را به آسمان بلند می کند. وجود یک کپسول خاموش کننده پودری در محل نزدیک به حادثه یا در خودرو از بروز چنین فاجعه هایی جلوگیری می کند و خسارت را به نحو محسوس و چشمگیری کاهش می دهد. بیمه آتشسوزی هم که اگر باشد مرهمی بر این درد و غم...

درد من...